http://vtt-primavera.wifeo.com/index.php

http://biking2006.fotopic.net/c1239199_1.html

Om 5h30 zomertijd kreunt Parelende Konfituur (Pearl Jam) uit de radio me wakker. Direct in de goede mood sta ik toch wel wat lui op. Dedju, die overschakeling naar zomertijd komt hard aan. Geen paniek, dé remedie is een anonieme hoogdag in de Walen. Enfin, dat zou toch later blijken. In Andenne aangekomen vlug een kakske gelegd en ingeschreven. Vervolgens de toch wel proper uitgewerkte kaartjes en hoogteprofieltjes gememoriseerd. Good work van den organisator. Die loop ik daar ook tegen het lijf, en hij verklapt me waar de moeilijkste klimmen en afdalingen liggen. “Ge gaat zeker van uwe fiets moeten”. Dat beloofd, daar komen we voor… Ook nog even gedag gezegd tegen den Thierry. Later zou ik hem nog een enkele keren zien. Dan den toer zelf. Eerst de “gewone” (ahum) 50 km, oftewel de groen pijlkes. Aangezien de Maas het laagste punt is, direct omhoog. Goed doenbaar, ware het niet dat er even een steil knikske inzat waarbij afstappen de enige optie was om boven te raken. Amper opgewarmd of er kwam al een KNOERT van een afdaling. De Calvaire, dus langs de kruisweg met kapellekes over trapkes zwaar naar beneden. Haarspeldbochten en een vochtige ondergrond maakten het geheel technisch. Woooow, wat een begin. Hier geen voetje aan de grond zetten was een koud kunstje. Nadien vervolgde het parcours over hoofdzakelijk boswegen. In het begin veel hoogtemeters. Nadien, zo rond de eerste bevoorrading was het ewa uitgevlakt. Echter nooit lang over asfalt. Bij alle noemenswaarde klimmen en afdalingen stond een bordje met de naam, lengte en de zwaarte uitgedrukt in een aantal sterrekes. Mooimooi, geeft toch aan dat er werk in de tocht is gestoken. Na een km of 20-25 (had geen computerke, afstanden zijn geschat) werd het parcours terug grilliger. De afdaling terug naar de Maas over een privéstuk was weerom super. Eerst had ik boven even genoten van een point de vue. Bergaf moest je altijd alert zijn. Trapkes, worteltapijten en rotstuinen werden niet geschuwd. Je begrijpt het al: zelf ik met m’n meer dan 10 jaar Ardennenervaring moest regelmatig afstappen. Toen de Maas werd overgestoken richting Noordelijke richting werd het tweede deel aangesneden. En die begon met een lange klim (opvallend trouwens bij deze tocht waren de klimmen die toch wel lang waren) was boven een 2e ravito. Hier weer alles pikobello in orde, teveel om op te noemen. Maar het vermelden waard was toch wel de gluhwein. Stilaan (neem dat maar letterlijk) reden we richting Pink-Floyd album, euhm steengroeve. Het parcours bleef uitdagend. Veel singletracks (soms eerder het principe “er zijn pijlen, maar er is geen weg”), weinig verbindingsstukken. Een beekdoorsteek zorgde voor enerzijds voor een Ardennenfieling, maar anderzijds vooral voor natte/koude voeten. Wat verder stond de 3e bevoorrading opgesteld. Hier stond, buiten een volledige buffettafel, ook een bak of 5 Jupiler en een fles jenever. Ik bleef volharden in het gekleurde water met banaan en chocolat. De bruine, peperkoekcakeachtige substantie viel ook wel in de smaak. Na de laatste ravito volgde nog een ****-klim. Vrij steil dus, en losse keien die proberen het leven van je achterband zuur te maken. Boven volgde een singletrail, die eindigde in een ****-knoertafdaling terug richting Maas. Géne kouwe kak. De combinatie van switchbacks, een steile afgrond en slechte grip (dedju, gisteren geen tijd gevonden ander banden te steken, dus met verleten all-roud sloefkes den toer gedaan). Wederom in de haarspeldjes voetje aan de grond. Volgens mij reed niemand deze afdaling volledig naar beneden zonder poot aan de aarde te zetten. Dan een vlak stuk (jawel, toch voor efkes) langs de rivier. Echter geen mogelijkheid tot recuperatie wegens harde tegenwind. Het sluitstuk van de toer speelde zich weer aan de Zuidelijke zijde van de Maas af. Nog 1 lange helling naar het golfterrein. Gevolgd door een lekker afdalingske. ------- Aangekomen besliste ik de Enduro (= rode pijlen) nog mee te pikken. Enerzijds om vandaag toch een uur of 5 op de fiets te zitten, anderzijds om de techniek wat op te krikken. De aanvangskilometers waren slecht afgepijld (schril contrast in vergelijking met de rest). Ik vertrok richting het noorden. Naar de steengroeve dus. Daar werd boven een apart lusje gedaan over een BMX-parcours. Leuk om erin te komen. Het volgende aparte Enduro-lus was toch wel andere koek. Terug naar de steengroeve, waar een zone “Avalanche” werd aangekondigd. Nou, wawasmedatte. Een parcours over een rotstuin, grellig om met den hardtail te doen. Nen hots naar hier en ne knots naar ginder. Verder ging het naar de kant die ik voordien had gedaan tussen de 2e en de 3e bevoorrading. Hier en daar een afwijking voor een (nog!) ruiger stukske. Alsof de gewonen toer niet goed genoeg was. Tevens nog verloren gereden. Al kan dat wel mijn fout zijn... Verder een groot stuk dat ik me niet zo goed meer voor de geest kan halen. Echter wel een grellige afdaling naar de 3e bevoorrading. Ditmaal *****. Nou, poep naar achter tot op den band, remmen vollen bak dicht en sommige stukskes toch maar tevoet doen. Laatste stukske naar de ravito toch naar beneden geknald --> adrenalineslot. Nadien weer gelijklopend met het slot van de andere tochten. Ware het niet dat de afdaling na het golfterrein 2x werd aangedaan. Halfweg draaiden we naar rechts om nog een grelliger stukske mee te pikken. Niet gewoon, wederom sommige delen al stappend naar beneden. De helling die volgde om terug bovenaan te komen waar we enkele minuten geleden hadden gereden was ook niet van de poes. Intussen begonnen de benen te wegen. Wanneer de gewone tocht richting finish draaide hadden wij nog niet gedaan. Nog wat spielerei op het eerste deel van de dag, om uiteindelijk te eindigen met de eerste afdaling van de dag: de calvaire. Maar dan wel als toetje volledig van bovenaf aan. Eerst dus nog een laatste lastige klim, om de bikedag in schoonheid af te sluiten. Vlug een kattewaske gedaan om terug richting platte Noorderkempen m’n nief fietske te begeilen op de opendeur van m’n fietsenmaker. Kan een dag nog mooier zijn? ----------- Conclusie: * Wat was nu het mooiste parcours: de gewonen toer of de Enduro? Nou, moeilijke vraag. De “gewonen” toer (zet dat bewust tussen “”) was dik de moeite waard. Het asfaltgehalte en de verbindingsstukken werden tot een aanvaardbaar minimum beperkt. De klimmen waren lang en pittig en de afdalingen meer dan gemiddeld technisch. In feite een schitterend ritteken. Zonder te zeveren, een pracht van een parcours. De Enduro was eerder extreem. Net zoals de gewone toer ook veel hoogtemeters, kan niet anders als je een parcours hebt met veel afdalingen. Maar de bijkomende downhills waren voor mij (met meer dan 10 jaar Ardennenervaring) soms gewoon te technisch. Ik geef dat zonder problemen eerlijk toe. Wel leuk natuurlijk, een knoertafdaling, maar regelmatig was het even te voet. Als je daar geen probleem mee hebt, is dit ook een pracht van een parcours. Beide zijn dus aan elkaar gewaagd. De Enduro wegens het extreem technisch gehalte, de gewone toer wegens een oerdegelijke TT met een hoog technisch gehalte. * Was het vettig? Bwaaah, er was wel wat slijk. Kan ook niet anders, gezien de weersomstandigheden van de voorbije dagen/weken. Af en toe een blubstuk, al bleef het grootste gedeelte berijdbaar. Trouwens, als het écht gortig zou geweest zijn, had ik nooit de Enduro achteraf gedaan. Het zonneke en een aangename temperatuur deed deugd. * Hoe was de rest? Zoals ik ze graag heb: een kleinschalige maar oerdegelijke organisatie. Cfr. bevoorradingen, bordjes onderweg, barbecue achteraf, lekker parcours, deftig uitgewerkt planneke aan de start waarbij de parcoursbouwer nog ewa uitleg geeft, … . De bepijling was theoretisch ook goed. Overal voldoende pijlen. Maar op sommige tricky afdalingen kijk je eerder naar de grond dan in de bomen. Een streepje kalk hier en daar had dus geen kwaad gekunnen. Maar nu ben ik aan het mierenneuken. * Zijn we content? Amaai ni. Ruimschoots over de 5 uur effectieve rijtijd, en den techniek weeral ewa bijgeschaafd. Dat kan tellen. Er zullen er niet veel zijn met een gemiddelde van boven de 15 per uur. Heb me verschillende keren betrapt met een big smile op m’n face.

Da ziet er allemoe iel plezant oat. Allien geeve ze regen vanaf naa tot begin vollegende wiek.....

Rie, goa geft al een verslag vei da we goan raan emme,das straf

Rie, ga et persees veul tijd up a werrek! Koende da merge vertole not leives? 1. Goe weir: mei vo de 35 km, 50km-1200hm kan ek ni oon 2. Slecht weir: toertocht Uiveres of lokoel

ik gon NI mee. das veel te veel te voet en da doenik ni geere ik raa e lokoal toerke. Khoop, gezien de natte week, richting osschot te raae (do wast goe weer)

As 't wier e bekke meezit, dan gonnek mee. Annester raan ek mee in de gebiere...

Wier of gi wier, ik raan de 35 in Andenne. Vertrek ba maa thoes oem 07h20, want dotostrade es ee flakbaa.